Alawa köyünden çıktıktan yaklaşık 3 saat sonra Shashamane kasabasına geldik. bu kasaba Rasta dinine inananların ( Rastafaryanların) dini merkezlerinin olduğu yerdi. Yüksek duvarlarla çevrili bu ibadet merkezini ziyaret etmeden sadece dışarıdan bakmakla yetinerek yolumuza devam ettik. Rastafaryanlar yazısı için tıklayınız
Öğlen saatlerinde Ziway gölünün kenarındaki Haile otelinde yemek için mola verdik. Güneşli, güzel bir havada bahçede oturmak keyifli gelmişti. Siparişlerimizi verince Rehberimizin de önerisiyle gölün kıyısına yürüdüm. Gördüklerim beni heyecanlandırmıştı.
Envai çeşit su kuşunun yanısıra, beyaz kafalı balıkçı kartalı, sarı dokumacı kuşları, rengarenk yalıçapkınları, alacalı yalı çapkını, pelikanlar ve adını bilmediğim bir sürü kuş çok yakınımda uçuşuyor, yüzüyorlardı.
Geriye dönüp fotoğraf makinamı aldım. Sınırlı zamanda olabildiği kadar çok kuşu fotoğraflamaya çalıştım. İçin, için o günü ve geceyi bu gölün kenarında geçirmediğime hayıflandım.
Varmak istediğimiz Awasha milli parkına öğleden sonra gelmiştik. Tahtadan yapılmış büyük kapının sağında ve solunda nöbetçi kulübeleri vardı.
Lodge’un etrafı da tel çitlerle çevriliydi. Parkın girişinde, sağ tarafta taşmış Omo nehri akıl almaz ve Afrikayla bağdaştırılamaz bir coşkuyla akmaktaydı.
Şelalenin şiddetinden oluşan su serpintisi sis bulutu gibi yayılıyordu. Toprak renkli büyük ve çılgın bu şelale coştukça coşuyordu. Çok etkileyiciydi. Bu şiddette bir taşkın ve ondan doğan bu şelale yılda bir defa oluyormuş ve 3-4 gün sürüp sonlanıyormuş. Biz de tam bu zamanlara denk gelmişiz.
Manzaraya hakim bir masada oturup bir süre suyun dehşet verici akışını izledikten sonra eşyalarımızı bize gösterilen odalara bırakıp kendimizi tekrar doğaya attık. Görmeyi umduğumuz timsahlardan birisi karşı sahilde ağaçların altına çekilmiş kıpırdamadan duruyordu. Belli ki o da suyun bu vahşi debisinin geçmesini bekliyordu.
Akşam üzeri lodge’un ayarladığı bir kamyonetle milli parkın içerisine hayvan izlemeye çıktık. Şöförümüz aynı zamanda rehberimizdi. Daha 10 dk yol almıştık ki durdu. Yeri işaret ediyordu. Renk körlüğüm gösterdiği kuşu görmemi geciktirmişti. Dikkatlice baktığımda yerde taşların arasında duran kocaman gagalı, kendisi de büyük kuşu görmüştüm. Adının Horn Bill olduğunu sonradan kuş kitaplarıma bakarak öğrendiğim bu kuşu izlemeye başladım.
O da beni fark etmişti, uçmuyordu ama zıplayarak uzaklaşıyor, diğer yandan da böcek, kelebek avlamaya devam ediyordu. Arkadaşlarımı bekletmemek için takibi bırakıp, kamyonete geri döndüm, geziye devam ettik. Çok ilerleyemeden yolun kenarından çalılıklara doğru kaçan Tepeli Beç Tavukları sürüsüne rastladık.
Fotoğraf makinasını doğrultana kadar uzaklaşmışlardı. Yeniden karşılaşma ihtimalimiz olduğunu düşünüp oyalanmadık.
İlerledikçe Antilop, domuz, tavşan, arı kuşu, bu bölgenin endemik türü olan minik antilop “dikdik” dahil bir çok kuş ve hayvana rastladık.
Etiyopyada yaban hayatı ne yazık ki hayvancılık geliştikçe neredeyse yok olma noktasına gelmiş. İnek ve keçi nüfusunu doyuracak kadar otlak olmayınca köylüler tüm hayvanlarını milli parklara sokup yaban hayvanlarının beslenme alanlarının azalmasına neden olmuşlar. Köylüler ayrıca kendi hayvanlarına saldıran avcı yaban hayvanlarını da avlayıp, sayılarını yok olma noktasına getirmişler. Tabi ki yaban hayatına en ağır darbeyi bu durumdan çok, kıtlık ve kuraklık vurmuş. Hem doğa , hem de insanlar doğayı ve doğada yaşayan hayvanları çaresizce ve hoyratça yok etmişler. Bir çok yabani hayvan bu dönemde Kenyaya göç etmiş.
Simien dağlarında kalan Gelada Maymunları kolonileri ve çok az sayıda bulunan Etiyopya kurtları dışında hayvan gözlemi yapılmaya değer bir milli park veya rezerv Etiyopyada kalmamış. Yaban hayatını gözlemlemek amacıyla Afrikaya gidecek gezginlerin tercihi Etiyopyadan çok, Uganda, Namibya, Tanzanya, Botswana gibi ülkeler olmalı.
Milli park gezimiz hava kararmaya yakın kamyonetin bataklığa saplanıp kalmasıyla sona ermişti. Kampı arayıp yardım isteyinceye kadar gece çökmüştü. Bizim için değişik bir durumdu. İsteyerek yapmayacağımız bir şeyi zorunlu olarak yapıyor ve milli parkın içinde geceliyorduk. Neyse ki çok beklemeden diğer araba yardıma geldi ve kamyoneti saplandığı yerden çıkarttı. Lodge’a yorgun döndük.
Başlangıçta yaptığımız gezi planında buradan Harar şehrini ziyaret etmeye gidecektik. Harar Adisababa’ya 500 km uzaklıkta İslamiyetin dördüncü büyük ve kutsal şehri sayılan, 100 civarında camisi, 100 civarında türbesi ve 5 kapısı bulunan, 2006 yılında UNESCO Dünya Mirası Listesine alınmış Etiyopyanın önemli tarihi şehirlerinden biriydi. Ayrıca geceleri şehrin dış mahallelerinde Sırtlan besleyen, cesareti olanlara da besleten adamı da merak etmiştik. Etiyopya ve İslamiyet yazısı için tıklayınız
Ancak Omo vadisi ziyaretimizden az önce aynı tarihte Addis Ababa da “Mescel” festivali olacağı, davetiye bulunursa rotayı o tarafa çevirmenin daha doğru olacağını konuşmuştuk. Bu festival yılda bir kez yapılıyor ve Kıpti Kilisesine bağlı tüm Ortodoks camiası bu festivale katılıp, 2012 yılına girilmesini kutluyorlardı.
Etiyopya takvimi bizim kullandığımız takvimden 7 yıl 6 ay geriden geliyor ve yıl 12 değil 13 aydan oluşuyor. Bu nedenle Harar ziyaretini ikinci seyahate bırakıp, yönümüzü Addis Ababaya çevirdik.
Planda yaptığımız bu değişiklik bizim Addis’te fazladan iki gün kalmamıza neden olacaktı. Bu günlerin ilkinde Mescel Festivaline, ikincisinde ise Portekiz köprüsü ve Debre Libanos manastırını ziyaret edecektik.
Awasha ile Addis Ababa arası yaklaşık 200 km ,yol asfalt. Yol boyu gördüğümüz bir çok şey ilgimizi çekiyor. Taşları renkli boyalı ve tamamı demir parmaklıklar içerisindeki mezarlar, tarlaları ve yamaçları kaplamış sarı çiçekler, yolun sağında, solunda satılan çalı kümeleri, çuvallarda satılan kömürler, bambuların ince şerit haline getirip onları örerek yapılmış bahçe çitleri ve bunlar gibi irili, ufaklı bir çok şey.
Ama en çok kümelenmiş uzun çalılar ve çiçekler dikkat çekiciydi. İnsanların tamamının paralarını ilk harcayacakları şeyin yemek olacağını sanırken, çiçek satılıyor olması değişik gelmişti. Ancak bu çiçeğin Mescel çiçeği olduğunu, inanç dünyalarında önemli bir yeri olduğunu, yağmur mevsiminin bittiğinde tüm doğayı kapladığını, ümidi sembolize ettiğini , çiçeğin yerel adının ” Ady Ababa” olduğunu sonradan öğrendim.
ADDİS ABABA’DAN TURMİ’YE ETİYOPYA yazısı için tıklayınız
ARBA MİNCH-ABAYA-CHAMO GÖLLERİ KANAL GEZİSİ yazısı için tıklayınız
DORZE KABİLESİ yazısı için tıklayınız.
JİNKA-KEY AFER PAZARI yazısı için tıklayınız.
JİNKA yazısı için tıklayınız.
ARİ KABİLESİ KÖYÜ yazısı için tıklayınız.
DİMEKA PAZARI yazısı için tıklayınız.
TURMİ-OMO VADİSİNİN TAM ORTASI yazısı için tıklayınız.
KARA/KARO KABİLESİ yazısı için tıklayınız.
HAMAR/HAMER KABİLESİ KÖYÜNDE yazısı için tıklayınız.
DASSANECH KABİLESİ yazısı için tıklayınız.
ÖKÜZDEN ATLAMA-HAMAR EVLİLİK TÖRENİ yazısı için tıklayınız.
KONSO KABİLESİ-WAAQAA yazısı için tıklayınız.
ALAWA KÖYÜ yazısı için tıklayınız.
AWASHA ULUSAL PARKI yazısı için tıklayınız.
Bir Yorum